دکتر کامبیز بازرگان در گفتگو با پایگاه خبری جماران:
«فراهمی غذا» و «امکان دسترسی به آن برای همه»، «کیفیت غذاو پایداری»، را از شقوق امنیت غذایی برشمرد و افزود: «سوال اینجاست که اگر امنیت غذایی را تنها فراهم کردن غذای امروز درنظربگیریم و نتوانیم پایداری آن را تضمین کنیم، آیا امنیت غذایی را درست درک کرده ایم و آن را به درستی اجرا می کنیم؟ نمی توان تصورکرد اگر غذای امروز را تامین کنیم و در تضمین آن برای آینده ابهام وجود داشته باشد، در مسیر امنیت غذایی حرکت کرده ایم. بنابراین امنیت غذایی، فراهمی و دسترسی پایدار آحاد مردم به غذای مغذی و با کیفیت را شامل می شود.»
وی ضمن تشریح تمایز میان رویکردهای مبتنی بر «امنیت غذایی» و «خودکفایی»، توضیح داد:« پیشرفته ترین کشورها و مدعیان اقتصاد آزاد، همچنان مراقبتهای لازم را از محصولات استراتژیک و مواد غذایی راهبردی خود دارند و به هر طریق ممکن آن را تامین می کنند. ممکن است پیمانهای محکم چندجانبه و دوجانبه بین کشورها یکی از طرق تامین آن باشد، اما اگر چنین پیمانهایی نیز برای تامین مواد غذایی راهبردی درنظرگرفته شده باشد، این مسیر با حداقل ریسک است تا کشورشان در تامین غذا،دچار مشکلات نشود.»
بازرگان گفت: «سبد غذایی در کشور ما باید به درستی و متناسب با اقلیم تنظیم شود. در بررسی میزان مورد نیاز اقلام مواد غذایی کشور، باید دید این میزان بر اساس چه رژیم غذایی تخمین زده شده؛ رژیم غذایی درست و مبتنی بر توانمندیهای اکولوژیک کشور بوده یا اینکه رژیم غذایی را رها کرده ایم به هر سمتی برود و بعد به تامین این مصرف فکر می کنیم! قائدتا باید رژیم غذایی استانداری برای کشور تعریف کنیم که آحاد جامعه ضمن دریافت موادغذایی مورد نیاز، کمترین رد پای تخریب محیط زیست را داشته باشند. برای نمونه اگر توان تولید موز کشور ما پایین است، منطقی نیست سرانه مصرف موز ما بالا باشد. اگر ما بین 86 تا90درصد در تامین روغن وابسته هستیم، منطقی نیست از نظر سرانه مصرف روغن، کشور پرمصرفی باشیم. تناسب اقلیمی در این موارد مانند این است که تقاضای مردم شمال ایران را برای مصرف زیاد خرما، تحریک کنیم. اگر مردم شمال کشور خرمای زیادی در رژیم غذایی خود مصرف کنند، باید بدانند که برای تأمین خرمای مورد نیاز خود به خارج از استان خود محتاج خواهند بود»
رئیس انجمن علوم خاک ایران، با بیان اینکه کشور، به همه مواد غذایی، از جمله روغن، هندوانه، گندم، موز، خوراک دام، گوجه فرنگی و … نیاز دارد، اما در دنیا به «سیستم غذایی» توجه می شود، که در آن کل عوامل موثر بر غذا، از منابع پایه تولید تا مصرف و حتی پس از مصرف، دیده می شود، تاکید کرد: «ابتدا باید واقعیتهای اقلیمی و موقعیت جغرافیایی ایران را درنظربگیریم و درنظر داشته باشیم برای نمونه این مقدار سرانه مصرف برنج برای چنین کشوری زیاد است. باید سرانه مصرف برنج را کاهش دهیم. درست است که باید به «بهره وری آب» و «به زراعی» توجه داشته باشیم، اما بخش دیگر مساله این است که آیا واقعا این سرانه مصرف برنج برای ایران مناسب است؟! باید سرانه منطقی متعادلی برای کشور با حضور کارشناسان تغذیه تعریف شود.»
